Uitzien naar een verder punt, aftastend wat je kunt
Meer willen met je lijf dan een bureaubaan van acht tot vijf
Uitzien naar het wellicht onbereikbare, soms mensen horen denken "die halve gare"
Niet wetend wat jij erbij voelt, niet begrijpend wat jij bedoelt
Uren trainen in duisternis en eenzaamheid, vaak missen de gezelligheid
Je ongeruste vrouw is vaak alleen, zij neemt het voor lief, slaat zich er doorheen
Wisselende gedachten in je hoofd, vaak denken aan het doel waarin je gelooft Denken aan door anderen voorspelde pijnen, twijfels en vechtlust blijven verschijnen
Je wilt het niet en ook niet bekennen, op den duur niet meer te ontkennen
Je kunt er niet meer omheen, het is een gegeven: de marathon bepaalt voor een stukje leven
Je trainingsschema is je toeverlaat, het wordt haast je beste maat
Het geeft richting aan je doen en laten, je kunt het niet meer verlaten
Dan is eindelijk de dag gekomen, hij ziet er anders uit dan in je dromen
Weg is de gedrevenheid, plaats gemaakt voor onzekerheid
Heb ik wel genoeg gedaan? Zal alles wel goed gaan?
Afgelopen week wel goed gegeten? 42 km is wel ver, ik ben toch niets vergeten?
Tot 25 km ontspannen praten, dan gaan steeds meer lopers je verlaten Enkelen gaan versnellen, anderen falen, angst om ook te moeten stoppen zal ik het wel halen
Pijnen beginnen op te komen, is direct het einde gekomen?
Nee zegt de vijand die je zelf bent, al die trainingsuren voor niets, je bent toch een vent!
Waarom ben ik hieraan begonnen, waarom doe ik mij dit aan?
Nog even volhouden het zal zo wel weer beter gaan
Het einde nadert en ik ga me afvragen, waarom kan ik die pijn nu beter verdragen
Dan is het einde gekomen, toch sneller dan veerwacht, emoties komen los, je hebt het volbracht Het lijkt zo onwezenlijk, nu is het voorbij, je voelt je gelukkig en verdrietig erbij
Dan komt de ontwenning, trainen hoeft niet meer,
weer tijd voor anderen en andere dingen, het leven neemt zijn keer
Thuis weer aanspreekbaar, je bent er weer,
Het leven met de marathon is mooi maar doet soms ook zeer
Rien Ros